AutoPlus

Michaelw

1965-66 Ford Mustang Shelby GT 350
Shelby GT350 z 1965 roku miały zmodyfikowane silniki V8 289 ci (4,7 l) Hi-Po o mocy 306 KM przy 6000 obr/min. Wzrost mocy z 271 KM możliwy był dzięki zastosowaniu czteroprzelotowego gaźnika 715 cfm firmy Holley, aluminiowych głowic oraz miski olejowej (w miejsce 5 kwartowej zainstalowano 7.5 kwartową). Miska olejowa i przykrywki zaworów (również aluminiowe) przyozdobione zostały zapisem "Cobra". Z silnikiem współpracowała manualna, 4 biegowa skrzynia biegów T10M - produkcji Borg-Warner oraz most napędowy o przełożeniu 4.11:1 zapożyczony z Forda Galaxie. Wagę auta obniżono do 1255 kg stosując elementy wykonane z tworzyw sztucznych i metali kolorowych. Na masce, zabezpieczonej przed otwarciem przy dużych prędkościach przy pomocy spinek i tylnych błotnikach pojawiły się wloty z tworzywa sztucznego. Standardowy, czarny grill zastąpiono chromowanym. Wprowadzono oznakowania Shelby zastępujące seryjne napisy i galopującego konia. Skrócono również wydech tak aby kończył się przed tylną osią. Zawieszenie usztywniono i zastosowano regulowane amortyzatory firmy Koni. Zmodyfikowano także konstrukcję stabilizatorów oraz dodano tzw. Monte Carlo Bar czyli rozpórkę usztywniającą przednie kolumny zawieszenia, zapożyczoną z Falconów startujących do rajdu Monte Carlo (stąd nazwa). Zmieniono również hamulce. Z przodu zastosowano 11,3 calowe wentylowane tarcze produkcji Kelsey Hayes, z tyłu 10 calowe bębny pochodzące z większych limuzyn Forda. Seryjne 14 calowe felgi zastąpiono 15 calowymi o szerokości 5.5 cala i oponami 7,75 x 15 Goodyear G-8 Blue Dot, wytrzymujące prędkość 130 mil na godzinę (około 210 km/h). Redukcji uległo rówież przełożenie układu kierowniczego - z 21:1 do 19:1. Wnętrze także poddano modyfikacjom. Znikła tylna kanapa a zamiast niej pojawiło się koło zapasowe. W opcji oferowana była jedynie tylna ławeczka - wtedy koło zapasowe wędrowało do bagażnika. Dodatkowo we wnętrzu pojawiła się sportowa kierownica, obrotomierz oraz pasy bezpieczeństwa, będące opcją w zwykłym Mustangu.

Wersja wyścigowa GT350R miała moc zwiększoną do 325 - 360 KM, dzięki zastosowaniu wyścigowych elementów (np. wałka rozrządu) i kosztowała $6950. Ważyła ona jedyne 1125 kg, posiadała klatkę bezpieczeństwa, surowe wyścigowe wnętrze, przedni zderzak z tworzywa sztucznego, większy 34 galonowy bak oraz akumulator przeniesiony do bagażnika. Ścigała się ona z Corvettami, Sunbeamami Tigerami, Jaguarami E oraz okazjonalnie z Ferrari lub Astonem Martinem. Z całych 562 sztuk z rocznika '65 zaledwie 30 było w rajdowych specyfikacjach, jednak części były ogólnodostępne i teoretycznie każdy mógł zrobić prawdziwą wyścigówkę we własnym zakresie. Wersja wyścigowa przyspieszała do 60 mph (około 100 km/h) w zaledwie 6.5 sekundy i rozpędzała się maksymalnie do 130 - 135 mph (około 210 - 215 km/h). Shelby nie nadążał z zamówieniami i musiał zmienić swoją siedzibę z Venice do dwóch ogromnych hangarów na lotnisku w Los Angeles. 1965 Shelby GT350 był hałaśliwy a jego wydech w niektórych stanach nie był nawet zgodny z prawem, a polityka "dowolnego wyboru koloru, pod warunkiem, że będzie to biały" ograniczała potencjalny krąg nabywców.

W 1966 Shelby GT350 podobnie jak Ford Mustang przeszło parę zmian kosmetycznych. Przede wszystkim można było wybrać auto z większej palety kolorów - czerwonego, niebieskiego, zielonego oraz czarnego z białymi lub złotymi paskami. Oprócz tego oferowane było standardowe malowanie - białe z niebieskimi pasami. Poddano modyfikacjom zawieszenie, a w późniejszych modelach rocznika '66 wyeliminowano przednie "wahacze A" uważane za nieekonomiczne rozwiązanie. Powrócono do standardowego poprowadzenia tłumika - wyloty z tyłu auta. Jednostka napędowa pozostała niezmieniona. Doszła opcja zamówienia automatycznej skrzyni biegów, która znacznie zwiększyła krąg nabywców. Polepszeniu uległy hamulce. Oferowano koła Magnum 500 o pół cala szersze. W celu zmniejszenia wagi ciężkie żaluzje zastąpiono okienkami z plexi. W miejscu seryjnego korka wlewu paliwa Mustanga zastosowano firmowy Shelby. Wnętrze nie uległo większym zmianom. Praktycznie jedyną była deska rozdzielcza, z okrągłymi zegarami oferowana w Fordzie Mustangu '66 jako standard (w 65 roku była ona dostępna jedynie w wersji Deluxe). Carroll Shelby interesował się także zastosowaniem turbosprężarki firmy Paxton podnoszącej moc o 46 % do około 400 KM. Pozwalało to osiągać przyspieszenie od 0 do 60 mph (około 100 km/h) w czasie poniżej 5 sekund. Tylko kilka sztuk zostało w nią wyposażonych. Shelby sprzedał także prawie 1000 sztuk modelu GT350H (literka H pochodziła od nazwy firmy odbiorcy), głównie czarnych ze złotymi paskami do wypożyczalni samochodów Hertz, w której to można było wypożyczyć sobie taki ciekawy egzemplarz na przejażdżkę za jedyne $17 dziennie (większość była wyposażona w skrzynię automatyczną ze względu na częste awarie sprzęgła, wywołane nieumiejętną jazdą wypożyczających). Cała produkcja w 1966 roku wyniosła 2380 sztuk w tym 936 dla Hertza. Należało by ją zwiększyć o 6 kabrioletów, które stanowiły własność samego Shelby'ego oraz jego przyjaciół. Nie skonstruowano żadnych aut o przeznaczeniu wyścigowym.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Dodge Challenger

Chrysler to najmniejszy z trzech gigantów na amerykańskim rynku motoryzacyjnym (więksi od niego to General Motors i Ford). W skład koncernu Chryslera wchodzą min. Dodge i Plymouth. Ta trójka jest także znana pod nazwą Mopars ('MOPAR' jest skrótem od MOtor PARts). W przeszłości Chrysler nie odgrywał większej roli we wprowadzaniu nowych klas pojazdów czy wytyczaniu nowych trendów i wzorów motoryzacyjnych, koncern nie był w stanie konkurować ze swoimi starszymi braćmi tj. GM i Fordem. Sytuacja ta stopniowo ulegała (ulega) zmianie, dobrym współczesnym
tego przykładem jest np. Dodge Viper, czy Plymouth Prowler. Modele te są dobrze znane nie tylko na amerykańskim, ale także na innych światowych rynkach. Większość fanów tej marki uważa, że najlepsze Mopars-y były produkowane w czasach popularności samochodów o wielkich mocach (muscle cars) tj. pomiędzy 1962 a 1972 rokiem. W tych czasach producenci bardzo mocno pragnęli, aby to ich auto było najszybszym i najmocniejszym modelem w wyścigach samochodów sportowych
(produkowanych seryjnie). Tak więc modele seryjne niczym nie różniły się od ich sportowych odpowiedników. Popyt na tego typu konstrukcje motywowała mentalność amerykanów, którzy w większości uważali że im coś jest większe i jest tego więcej tym jest to lepsze. Rozpoczęła się prawdziwa pogoń za 'koniami mechanicznymi', produkcją coraz to większych i większych silników - każdy dealer miał w swojej ofercie samochód o mocy powyżej 500hp!

1970

W roku 1970 pod nazwą Challenger na rynku pojawił się nowy model Dodge-a. Challenger zaliczał się do klasy 'Pony Cars', tej samej co Ford Mustang, czyli klasy samochodów tanich, szybkich i "mocnych" przeznaczonych dla ludzi młodych.

W roku 1970 zaprezentowano 8 wersji tego modelu:
Challenger Deputy
Two door hardtop
Two door convertible
SE two door hardtop
R/T two door hardtop
R/T two door convertible
R/T SE two door hardtop
T/A two door hardtop
SE (Special Edition), R/T (Road and Track), T/A (Trans-American)
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Wymiary auta zostały praktycznie nie zmienione przez cały okres jego produkcji: Długość: 191.5 cala (486,4 cm) Szerokość: 76.5 cala (194.3 cm) Wysokość: 51 cali (129.5 cm) Challenger z tego okresu wyróżniał się min. mocno cofniętym do tyłu grillem, znajdującym się za podwójnymi przednimi reflektorami. Tylne światła zespolono w centralnym pasie na którego środku znajdowała się lampa wsteczna z napisem Dodge. Modele z podwójnym wydechem mogły posiadać chromowane końcówki, które bardzo korzystnie wpływały na wygląd auta. Challenger posiadał cztery różne rodzaje 'pokrywy silnika' (maski). Standardowo była gładka i schodziła w dół w kierunku przodu samochodu. W modelu T/A zastosowano 'fiberglass-ową' maskę z wielkim wytłoczonym wlotem powietrza dostarczającym duże ilości schłodzonego powietrza do wewnątrz silnika. Model SE miał plastikowy pogrubiony i wypełniający panel wzdłuż ramy tylnej szyby i tym samym mniejszą szybę. Stosowano trzy typy nadkoli: poczynając od najprostszych, dla wszystkich modeli z 14 calowymi kołami, a kończąc na dużych poszerzanych, na opony o wielkich rozmiarach. Challengera ozdabiano kolorowymi pasami, które malowano tylko na masce lub wzdłuż całej karoserii. Nie podwyższało to ceny modelu przy jego kupnie. Na początku można było wybrać spośród 13 kolorów nadwozia, lub za dopłatą 14 dolarów wybrać jeden z pięciu kolorów specjalnych. W tym samym roku doszły jeszcze dodatkowe 3 kolory. W roku 1970 Dodge posiadał największą gamę dostępnych silników do jednego modelu. Były to silniki 6 i 8 cylindrowe. Ich pojemności wynosiły od 3,3l - 7,2l, a moce od 101 (model Deputy) do 425 koni mechanicznych (7 litrowy hemi). W modelu były montowane trzy stopniowe skrzynie automatyczne bądź trzy lub cztero stopniowe skrzynie manualne. (W trzy stopniowe automatyczne i manualne skrzynie były wyposażane modele z silnikami 6 cylindrowymi).

1971

W roku 1971 produkowano tylko cztery modele Challengera, były to:

Challenger Deputy
Two door hardtop
Two door convertible
R/T two door hardtop
Przedni grill przesunął się wyraźnie do przodu, a tylne reflektory nie były dłużej zespolone w jednym, głównym pasie. Z ciekawostek: pojawiły się symbole R/T na maskach. Dostępnych było 20 kolorów nadwozia. Gama silników nie uległa większym modyfikacjom, przyjęto za to precyzyjniejszą ocenę osiągów silników, uwzględniającą wszystkie dodatkowe aspekty ich pracy.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

1972

Porzucono produkcję modeli: Deputy i Two door convertible a model R/T przemianowano na Rallye. Pojawił się zupełnie nowy grill przedni, który nie uległ już zmianie do końca produkcji Challenger-a. Także tył pojazdu został zmieniony, w tym pojawiły się nowe klosze na tylne reflektory. W tym roku zaniechano produkcji najmniejszych silników, znanych z modelu Deputy, a także (niestety) najmocniejszych 7 litrowych jednostek.
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

1973 i 1974

W ostatnich latach produkcji Challengera zmieniono przedni zderzak (nowe wymogi bezpieczeństwa, które mówiły o 'bezszkodowych kolizjach' przy prędkościach nie większych niż 5 mph). Challenger stał się przez to masywniejszy, a przednie gumowe nakładki łatwo identyfikują modele z tych lat. Zaniechano produkcji silników 6 cylindrowych, pozostałe V8 cechowały się zakresem mocy od 150 do 245 koni mechanicznych (230 do 300 koni mechanicznych wg pierwotnej klasyfikacji). W marcu 1974 roku za sprawą kryzysu paliwowego i co za tym idzie mniejszego popytu na muscle car-y zakończono produkcję Challengera.
[link widoczny dla zalogowanych]
Mopar-y nie były produkowane w tak dużych ilościach ja Fordy czy Pontiac-i, dlatego też trudniej jest zdobyć oryginalne części do tych modeli. Tym samym stanowią one nie lada ciekawostkę dla kolekcjonerów i fanów muscle car-ów.

Zapa

Bezapelacyjnie MUSTI!!! Piękny, mocny, wspaniały, piękny, odważny... chyba przesadzam Very Happy

Ale Musti jest the best !!!

Kuba K.

Jeśli już muscla.... to Challengera takiego jak na 2 foto 1970:)

Michaelw

Mi się podoba tylko mustang boss i gt500

Przemek

bez apelacyjnie Dodge Smile

jest piękny....co tutaj dużo mówić ;]

Mr_Mar

Ja się wstrzymuję od głosu. Zarówno widziałbym w swoim garażu tak Mustanga jak i Challengera. Oba są wspaniałymi autami, świetnymi klasykami. Prawdziwe mięśnie ameryki, które bardzo ładnie brzmią i świetnie się dziś prezentują.
Cóż kolejna ankieta bez mojego głosu

Emil90

Ja zagłosowałem na Forda Mustanga Shelby GT 350 za miłość do marki, najbardziej mi się podoba i jest szybki.

Sąsiad

Ogólnie nie przepadam za Musclami, wolę niemieckie nowe "szlifierki" Razz

Shelby lepiej wyglada i jeśli to byłby "mus" to wziąłbym właśnie GT 350

Kurczak

Przyznam szczerze, że gdyby zamias Challengera był Charger to bym się poważnie zastanawiał... Ale w tym zestawieniu to bezapelacyjnie Mustang Wink

kavior

Maj hert will olłejs tikink for Dodge Challenger Wink

Po prostu jest to mój ulubiony wóz, więc na pewnoe nie wezmę Mustanga Wink

PS. Wybrałbym Challengera 426 HEMI z '70 roku, w wersji R/T two door convertible w kolorze Plum Crazy Wink

PS2. Michaelw, w ankiecie jest źle napisane: Nie dodge chalenger tylko Dodge Challenger - psuje to wizerunek o tym potworze Wink